เรื่องสั้น "นี่ฉันเล่นละครอยู่หรือ"

นี่ฉันเล่นละครอยู่หรือ

ก้านแก้ว เด็กสาวผมยาว ตาคม ตัวสูง เธอเด็กสาวคนหนึ่งที่ชีวิตเธอต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆมากมาย ซึ่งไม่น่าเชื่อว่ามันจะน้ำเน่าเหมือนนละครได้ขนาดนี้

ชมพู เพื่อนสนิทของก้านแก้ว เด็กสาวผมสั้นประบ่า ใส่แว่น ตัวเล็กร่างอวบ ที่อยู่ข้างๆตุ๊กตาตลอด แต่มีบางครั้งที่เธอเองก็ร้ายไม่เบาเหมือนกัน

ซุง แฟนหนุ่มของก้านแก้ว ชายหนุ่มผิวเข้ม คิ้วดก ที่มีนิสัยเป็นผู้ใหญ่อบอุ่น

แม่ของก้านแก้ว เธอเป็นผู้หญิงที่แกร่งมาก

 พ่อของก้านแก้ว เขาเป็นคนเลี้ยงดูก้านแก้วมาตลอด เป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว

        ก้านแก้วเด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่ง ชีวิตเธอเริ่มจากการที่เป็นเด็กที่โตมาจากการเลี้ยงดูของย่ากับปู่ เพราะพ่อกับแม่ของเธอต้องออกไปทำงาน แม่ของเธอทำงานหนักมากเพื่อส่งเสียเลี้ยงดูก้านแก้วกับพี่ชาย

ในขณะที่พ่อของเธอนั้นติดผู้หญิง ติดเหล้า ติดการพนัน มีเรื่องมากมายเข้ามาให้แม่ของก้านแก้วต้องเสียใจ

ของเธอเคยเล่าให้เธอฟังว่าตอนที่แม่อุ้มท้องเธอ พ่อของเธอนอกใจแม่ของเธอหลายครั้ง พอแม่จับติด พ่อก็ทำร้ายร่างกายแม่จนแม่ต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่หลายครั้ง แม่คิดจะทำแท้งเอาเธอออกแล้วหนีไปให้พ้น แม่ของเธอใช้วิธีต่างๆนานาเพื่อให้เธอแท้งออกมา แต่เธอก็ไม่ยอมหลุด แต่เมื่อเธอคลอดออกมา เมื่อพ่อได้เห็นหน้าลูกสาว พ่อก็คิดได้พ่อเธอหลงรักลูกสาวคนนี้มาก จนพร้อมที่จะเปลี่ยนตัวเอง

    เมื่อก้านแก้วอายุได้สามขวบ พ่อก็พาแม่กับก้านแก้วและพี่ของก้านแก้วย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นบ้านเกิดแม่ วันที่ย้ายไปครอบครัวของเธอนำแค่รถมอเตอร์ไซค์หนึ่งคันและกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ พ่อและแม่ของเธอคิดตั้งใจไว้ว่าจะไปเริ่มตั้งหลักชีวิตใหม่ที่โน่น พ่อของเธอไปเปิดร้านรับซ่อมมอเตอร์ไซค์เล็กๆ และสวนควบคู่ไปด้วย ก้านแก้วกับพี่ชายเป็นคู่พี่น้องที่น่ารักมาก ลองนึกภาพดูสิ เด็กผู้ชายที่คอยดูแลน้องสาว ก้านแก้วมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับพี่ชายมากมายในวัยเด็ก แต่ครอบครัวของเธออยู่อย่างมีความสุขพร้อมหน้าพร้อมตาได้ไม่ถึงหนึ่งปี เพราะไม่กี่เดือนหลังจากที่ครอบครัวของเธอย้ายบ้าน ก็ได้ทราบข่าวร้ายคือปู่ของเธอล้มป่วย ย่าเลยมารับพี่ของก้านแก้วกลับไปอยู่ด้วย เพื่อช่วยดูแลปู่ ทีนี้คนในบ้านก็เหลือกันแค่สามคนคือพ่อแม่และก้านแก้ว

    ผ่านไปไม่นานในวันหยุด ขณะที่ก้านแก้วและพ่อแม่ของเธอกำลังนั่งดูหนังอยู่ ก็มีป้าคนหนึ่งขับรถมาจอดหน้าบ้านและเดินลงไปบอกพ่อว่า “ปู่เสียแล้วนะ” วินาทีนั้นคือทั้งบ้านหยุดนิ่งทำอะไรไม่ถูก ภาพนั้นเป็นภาพที่ก้านแก้วจำติดตามาจนทุกวันนี้

     เมื่อตอนก้านแก้วเรียนอยู่ชั้นอนุบาลแม่ของเธอติดการพนันอย่างหนัก พ่อก็เริ่มไปติดผู้หญิงอื่นอีกครั้ง ตอนนั้นครอบครัวเธอแย่มากๆ ในคืนวันหนึ่งขณะที่พ่อกำลังนั่งดื่มกับเพื่อนอยู่ ก็มีเสียงพูดขึ้นมาว่า

“นี่ๆ เราไปต่อที่อื่นกันดีกว่า” เสียงเพื่อนของพ่อชักชวนพ่อและคนในวงดื่มไปดื่มต่อ

“เออๆ ไปที่ไหนดี สนใจที่ประจำของข้าไหม” เสียงพ่อโต้ตอบด้วยความสนใจ

“แหนะๆ ข้ารู้นะ ว่าเอ็งหมายถึงที่ไหน ฮ่าๆ ติดใจล่ะสิ” เพื่อนอีกคนพูดแซวพ่อ แล้วตามด้วยเสียงหัวเราะขบขันตามประสาวงเหล้า แต่ในตอนนั้น แม่เดินผ่านมาพอดี….

“นี่!! จะไปไหนกันอีกล่ะ ถ้ามานั่งกินบ้านฉันแล้วส่งเสียงดังแบบนี้ทีหลังไม่ต้องเหยียบมาแล้วนะ แถมยังมาพาสามีฉันไปหาอีนั่นอีก ออกไปนะ ออกไปให้หมด!” เสียงแม่พูดด้วยความโมโห

ทันใดนั้น พ่อได้ยินแม่ขึ้นเสียงและใส่อารมณ์แบบนั้น ก็ประสาทแตกขึ้นมาทันที

“แม่ง เบื่อโว้ยยย อีแก่ แก่ๆอย่างแกใครจะทนอยู่ได้วะ น่าเบื่อ น่ารำคาญ ข้าจะใครจะห้ามข้าได้”

“ฉันนี่แหละห้ามได้ ถ้าแกไปแกก็ไปแต่ตัวไม่ต้องเอาตังค์ไป”

ผาง!! เสียงพ่อที่กำลังโกรธและเมา เผลอตบหน้าแม่เข้าอย่างจัง แม่ล้มลงกับพื้น และร้องไห้ด้วยความน้อยใจ ส่วนพ่อและเพื่อนก็ไปดื่มต่อกันที่อื่น แม่เข้าบ้านมานอนกอดก้านแก้วที่กำลังหลับอยู่ แล้วลูบหัวก้านแก้วเบาๆ พร้อมกระซิบข้างหูก้านแก้วว่า

“ลูก แม่จะสู้นะ แม่จะสู้เพื่อลูก ใครจะยังไงกับเราก็ช่างเขานะ สักวันเขาคงคิดได้ แม่รักลูกนะก้านแก้ว”

     เช้าวันต่อมา ก้านแก้วตื่นอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ ทุกๆเช้าพ่อจะเป็นคนไปส่งก้านแก้วที่โรงเรียน แต่ในวันนี้กลับเป็นแม่ พอไปถึงหน้าโรงเรียนคุณครูก็ทักขึ้นว่า

“สวัสดีจ้ะก้านแก้ว อ้าว! ทำไมวันนี้คุณแม่มาส่งล่ะแล้วคุณพ่อไปไหนคะ”

“อ่อ เอ่ออออ คุณพ่อเขาออกไปทำงานแต่เช้าตรู่เลยค่ะ เลยไม่ทันมาส่งก้านแก้ว” เสียงแม่ตอบด้วยน้ำเสียงสั่น แล้วก้านแก้วก็เดินเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บแล้วไปเล่นกับเพื่อนๆ ตามประสาเด็ก เธอคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้แม่กับพ่อเธอทะเลาะกัน

   ตอนเที่ยงของวันนั้น พ่อก็กลับมาที่บ้านแล้วเจอกับแม่ที่กำลังแอบสูบบุหรี่อยู่

“ทำอะไรนะ บ้าไปแล้วหรือ ทำอะไรน่าเกลียด แกเป็นผู้หญิงนะ”เสียงพ่อตวาดแม่

“ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน แล้วที่แกทำมันดีแล้วหรือ ที่เมาทุกวัน ติดผู้หญิงอื่นมันดีแล้วใช่ไหม” เสียงแม่ตอบกลับด้วยอารมณ์ยอกย้อน ตกเย็นพ่อและก้านแก้วก็นั่งรอกินข้าว แต่กับข้าวที่แม่นำมาวางนั้น กลับเป็นข้าวและแกงถุงแทนที่จะเป็นกับข้าวฝีมือแม่เหมือนทุกๆวัน พ่อไม่พอใจลุกขึ้นเหวี่ยงจานข้าวลงกับพื้นต่อหน้าก้านแก้ว

“อะไรกัน เอากับข้าวอะไรมาให้กิน แค่ทำกับข้าวแค่นี้มันยากนักหรือวะ”พ่อโกรธมาก และทำร้ายร่างกายแม่อีกเพราะแม่เถียงด้วยความไม่ยอม

ครอบครัวของก้านแก้วทะเลาะกันมาแบบนี้เรื่อยๆ จนวันหนึ่งวันที่ก้านแก้วเริ่มโตเป็นสาว ครอบครัวก็มาถึงจุดแตกหัก วันที่แม่จับได้คาหนังคาเขาว่าพ่ออยู่กับผู้หญิงอื่น ซึ่งเป็นแม่ค้าอยู่หมู่บ้านใกล้ๆ ในวันนั้นพ่อทะเลาะกันรุนแรงมาก พ่อทำร้ายแม่จนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แม่อาการสาหัสกว่าครั้งไหนๆ

ในวันนั้นพ่อกับแม่ก้านแก้วก็เลิกรากันไป ส่วนตัวก้านแก้วแม่ก็รับมาดูแลเลี้ยงดูเอง แม่และก้านแก้วอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆโทรมๆ ด้วยความที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แม่ต้องทำงานและเลี้ยงลูกสาวไปพร้อมๆใน แต่แม่ก็พยายามหาให้ก้านแก้วได้ทุกอย่าง ไม่ว่าก้านแก้วจะเอ่ยปากขออะไร แม่ก็ดิ้นรนพยายามหามาได้

    ในบ่ายวันหนึ่งซึ่งเป็นวันหยุดของก้านแก้ว แต่แม่ออกไปทำงานทิ้งก้านแก้วอยู่ในบ้านคนเดียว พ่อก็แอบมาพาก้านแก้วไปอยู่ด้วย แต่ก้านแก้วร้องไห้และไม่ยอมไปกับพ่อ

“ลูกมาอยู่ในที่แบบนี้ พ่อกลัวใครจะมาทำร้ายลูกสาวของพ่อ ลูกไปอยู่กับพ่อนะ”พ่อพูดอ้อนวอนให้ก้านแก้วยอม

“ไม่เอา แก้วจะอยู่กับแม่ แก้วไม่ไป ฮือๆ” ก้านแก้วพูดพลางร้องไห้ พ่อก็เห็นใจก้านแก้ว เลยยอมให้ก้านแก้วอยู่กับแม่ต่อ

   ผ่านไปสองปี ก้านแก้วขึ้นเรียนชั้นมัธยม แม่ต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อส่งก้านแก้วเรียน แต่มันเกินกำลังที่ผู้หญิงตัวคนเดียวจะหาได้ แม่เลยปรึกษากับพ่อว่าตนเองจะไปหางานทำที่อื่น และฝากก้านแก้วให้พ่อดูแล แต่ถ้าหากบอกเรื่องนี้กับก้านแก้ว ก้านแก้วต้องไม่ยอมแน่ๆ แม่จึงบอกพ่อว่าตนเองจะแอบไป

ในเย็นวันหนึ่ง ก้านแก้วกลับมาจากโรงเรียนแต่กลับไม่เห็นแม่ เมื่อก้านแก้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเปลี่ยนชุดนั้น เธอแปลกใจมาก เพราะกลับไม่เห็นเสื้อผ้าของแม่เธอเลย เธอตกใจมากเลยโทรมาแม่แต่แม่ก็ปิดเครื่องมือถือ เธอนึกในใจว่าแม่คงทิ้งเธอแล้ว

“ฮือ แม่ แม่อยู่ไหน ทำไมแม่ไม่บอกแก้วเลย”เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้พลางดึงผ้าเช็ดตัวของแม่ที่แขวนอยู่มากอด ไม่นานพ่อก็มารับเธอตามที่แม่ของเธอได้ขอไว้ ในคืนนั้นก้านแก้วต้องไปนอนที่บ้านของพ่อเธอซึ่งมีแม่เลี้ยงและลูกชายคนใหม่ของพ่อและแม่เลี้ยงอยู่ด้วย เธอนั่งร้องไห้ไม่ยอมเข้านอน ในใจเธอนึกถึงแต่แม่ จนพ่อของเธอเดินเข้ามาหา

“ไปนอนได้แล้ว ร้องอยู่ได้รำคาญ!”พ่อตวาดใส่เธอแทนที่จะเป็นคำปลอบโยนแต่ไม่เลย

 ขณะนั้นก็ได้ยินแม่เลี้ยงของเธอพูดขึ้นมาว่า “ถ้าคนมันดีจริงมันไม่ทิ้งลูกหรอก”

ทำให้เธอร้องหนักขึ้นอีก พ่อของเธอรำคาญจึงกระชากเธอแล้วลากไปผลักลงบนที่นอนแล้วขู่ให้นอน

จากนั้นพ่อของเธอก็เดินไปนอนข้างๆลูกชายคนใหม่ ทิ้งให้เธอนอนคนเดียว คืนนั้นเป็นคืนที่ทรมานมากและโหดร้ายสำหรับเธอ ผ่านไปปีเศษเธอก็ชินและเหมือนว่าเธอกับแม่เลี้ยงและน้องชายซึ่งเป็นลูกคนใหม่ของพ่อเริ่มเข้ากันได้ แต่ในช่วงนั้นแม่ของเธอไม่ติดต่อกลับมาเลย

    ตอนก้านแก้วเรียนอยู่ชั้น ม.2 ก้านแก้วพอกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาดูเหมือนจะจริงใจเขากล้าที่จะมาพูดคุยกับพ่อของก้านแก้ว จนก้านแก้วไว้ใจและยกทั้งใจให้ทั้งสองคบกันได้ปีกว่าด้วยความไว้ใจของเธอ เธอจึงยอมพลีกายให้กับชายหนุ่มคนนั้น แต่แล้วความจริงไม่ได้หอมหวานชายหนุ่มกลับทิ้งเธอไป เธอเสียใจมากเพราะไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้

   ผ่านไปครึ่งปีเธอได้เจอกับรักครั้งใหม่ ครั้งนี้เธอได้คบหากับคนที่มีอายุน้อยกว่า แต่พ่อของเธอไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไรหนัก เพราะเขาเป็นเด็กติดยาการเรียนต่ำ เธอพยายามรักษาตัวไม่เผลอใจอีก เพราะกลัวจะโดนทิ้งไปเหมือนครั้งที่แล้ว แต่เวลาผ่านไปเกือบสองปีที่เธอได้คบหาดูใจกัน ในคืนวันขึ้นปีใหม่เธอได้ไปกินเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆและแฟนของเธอ เธอเมามากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกคนเมาจนเบลอและเผลอหลับไปหมด

“แก้วๆ ลุกมานี่หน่อยสิ”เสียงแฟนของเธอปลุกเธอขึ้นมาพร้อมกับจูงมือเดินไปนั่งกันสองต่อสอง  ในคืนทีมืดและบวกด้วยความเมา ทำให้เธอพลาดไปมีอะไรกับแฟนของเธอ แล้วเธอกับแฟนก็ต้องเลิกกัน ในครั้งนี้ก็เหมือนประวัติศาสตร์ซ้ำรอย แฟนเธอเริ่มตีตัวออกห่าง ติดเพื่อนแทบจะไม่ไดด้คุยกันเลยในแต่ละวัน แต่แล้ววันหนึ่งก็มีเพื่อนผู้ชายในห้องของเธอคนหนึ่งก็คือ ซุง เขาเป็นหนุ่มตัวผอม ผิวเข้ม คิ้วหน้าแลละข่อนข้างมีฐานะ ซุงทักแชทมาหาเธอ

“ก้านแก้ว ว่างไหม ทำอะไรอยู่” ซุงส่งข้อความมาหาแก้ว ทั้งสองได้คุยกับผ่านห้องแชททั้งคืน ผ่านไปสองอาทิตย์ทั้งสองเริ่มรู้สึกดีต่อกัน ซุงได้สาระภาพความในใจกับก้านแก้ว

“แก้ว เราชอบแกนะ แกรู้ไหมเวลาแกนั่งสอบเราจะชอบมองแก แม่เราก็ชอบแก ทางบ้านเราอยากให้เราคบกับแก” พีคไปกว่านั้นคือ ก้านแก้วก็แอบชอบซุงตั้งแต่ ม.1 เธอเลยตอบตกลงไป ซุงรักแก้วโดยที่ไม่สนว่าเธฮเคยผ่านอะไรมา ทั้งสอบคบหากันได้ปีกว่า โดยที่ซุงไม่ล่วงเกินอะไรเธอเลย แต่เวลาคือสิ่งเลวร้าย มีข่าวร้ายมาว่าก้านแก้วต้องย้ายกลับบ้านเกิด มันกระหันมากเกินที่เธอจะรับไหว เธอดื้อดึงพยายามหาเหตุผลที่จะอยู่ต่อ แต่พ่อของเธอไม่ยอม เธอเครียดมากที่ต้องห่างกับแฟน น้อง และเพื่อนๆของเธอ เย็นวันหนึ่งที่เธอกลับจากโรงเรียน พ่อของเธอเรียกมาคุยด้วย

“นี่แก้ว พ่อไปทำเรื่องย้ายโรงเรียนของลูกแล้วนะ”ก้านแก้วใจหายอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เอา มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ฮือๆ” ก้านแก้วตอบพรางร้องไห้ ทำให้เธอเครียดเข้าไปอีก เธอตัดสินใจหนีออกจากบ้านในคืนนั้น และให้ซุงแฟนของเธอมารับ ซุงพาก้านแก้วไปนั่งที่ชายหาดที่หนึ่ง

ท่ามกลางเสียงลมและคลื่นกับไฟสลัวของถนน ซุงลูบหัวของก้านแก้วเบาๆแล้วปลอบเธอ

“ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องกังวลเราจะไม่ทิ้งเธอเราเจอกันได้นี่ ไม่ได้มีใครหายไปสักหน่อย แค่อยู่ไกลกันแค่นี้เอง ไม่ร้องนะคนเก่ง”ซุงปลอบก้านแก้ว แต่ภายในใจของเขานั้น เต็มไปด้วยน้ำตา

“กลับบ้านนะ เดี๋ยวไปส่ง” ซุงบอกก้านแก้ว

“โอเค พูดแล้วนะ ไม่ทิ้งนะ รอนะ”ก้านแก้วตอบแต่ในใจของเธอยังคงกังวล

      เวลาเดินเร็วเหลือเกิน ใบไม้ไม่ทันหล่นลงพื้นก็มาถึงวันที่แก้วต้องไปจริงๆ เธอยืนมองรถบรรทุกที่ใช้ขนของในบ้านก็อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไม่ไหล เธอได้ย้ายโรงเรียนมาที่บ้านเกิดในระยะแรกที่ไปโรงเรียนมีแต่คนไม่ชอบหน้าเธอ มีคนโพสด่าเยอะแยะมากมาย ว่าเธอไปแย่งแฟนคนอื่นทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นเลย ในใจของเธอมีแต่ซุง ชายหนุ่มผู้เป็นดั่งดวงใจ

    เช้าวันหนึ่งในวันที่ใกล้ปิดเทอมก้านแก้วอยากขออนุญาตพ่อกลับไปหาซุง แต่จะขอพักที่บ้านแม่เลี้ยง

“พ่อๆ เอ่อออออออออ……….” เธอเรียกด้วยความกลัวคำตอบ

“อะไร มีอะไร”พ่อตอบด้วยอารมณ์เฉยๆ

“ปิดเทอมนี้ขอกลับไปบ้านแม่เลี้ยงได้ไหม” เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่น

“จะไปก็ไปสิ แต่อย่าให้รู้นะว่าจะไปนอกลู่นอกทาง ไม่งั้นอย่าหวังว่าจะได้ไปอีก”

“ค่ะๆ เย้” เธอดีใจมาก และรีบส่งข้อความไปหาซุง

    ช่วงเวลาแห่งความสุขมาถึงแล้ว เธอเดินทางไปหาซุง และเมื่อถึงบ้านซุงมารับเธอไปเที่ยวทันที ด้วยความรักที่ก้านแก้วมีให้ซุง เธอยอมปล่อยตัวโดยที่ซุงไม่ได้ขอ

“ขอโทษนะแก้ว เราเผลอตัว เราผิดไปแล้ว”ซุงขอโทษแก้ว เมื่อได้สติ

“ซุงสัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ทิ้งเราเหมือนคนที่ผ่านมา” เธอขอซุงด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“ถ้าไม่รักจริง คงไม่รอขนาดนี้หรอก”ซุงตอบพรางอมยิ้ม

 เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ก้านแก้วต้องกลับไปเรียน วันสุดท้ายก่อนกลับซุงไปหาเธอที่บ้าน

ทั้งสองล่ำลากัน ต่างคนต่างรับไม่ไหว ไม่อยากให้ต้องห่างกัน แต่ก็นั่นแหละเวลามันเลวร้าย ทั้งคู่จำเป็นต้องห่าง  

 ก้านแก้วกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกแปลกๆ ประจำเดือนเธอไม่มา และเธอคลื่นไส้อยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลา เธอสงสัยว่าตัวเองตั้งครรภ์

“ซุง เมนส์เรายังไม่มาเลยอะ ทำไงกันดี”

“ลองตรวจดูไหม กล้าซื้อที่ตรวจไหม เดี๋ยวเราซื้อส่งไปให้ก็ได้”ซุงตอบด้วยความกังวล แต่ไม่กลัวที่จะต้องรับผิดชอบ ก้านแก้วได้ตรวจครรภ์และพบว่าเธอท้อง เธอบอกกับซุงซุงตกใจมากเลยไปปรึกษาแม่

ตอนนั้นทั้งสองเครียดมาก และได้จังหวะแม่เธอติดต่อกลับมาหลังจากที่หายไปเกือบห้าปี เธอได้รู้ว่าเธอมีน้องอีกคน เธอถึงกับเข่าทรุดจากเด็กที่มีแต่แม่ตามใจมาตลอดคิดว่าตัวเองคือดวงใจดวงเดียวของแม่ แม่ดันมีลูกคนใหม่แบบนี้ ชีวิตเธอเหมือนผิดหวังซ้ำซ้อน ปัญหาครั้งนี้มันยิ่งใหญ่นัก ทั้งตั้งท้องและเสียใจเรื่องแม่ ทางบ้านของซุงก็หนักใจกับเรื่องนี้ไม่เบา

  แต่แล้วแม่ของซุงก็ตัดสินใจให้ก้านแก้วทำแท้งเพราะเห็นว่าทั้งคู่ยังเรียนอยู่ แต่ซุงไม่ยอมซุงอยากเก็บลูกไว้เพราะนี้คือความผิดพลาดของซุงเอง ซุงพยายามอ้อนวอนขอแม่ว่าจะเลี้ยงดูลูกกับก้านแก้วเองแต่ก็ไม่เป็นผล ก้านแก้วเองก็ต้องยอมจำนนฆ่าลูกของตัวเอง ผ่านไปห้าเดือนท้องของก้านแก้วโตขึ้นเรื่อยๆเพราะเธอยังไม่มีโอกาสไปทำแท้ง เธอเครียดมากเพราะกำลังเรียนอยู่ชั้นม.6 ทั้งเรื่องหาที่เรียนและเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ และแล้วก็มาถึงช่วงปิดเทอมอีกครั้งเธอได้โอกาสออกมาจากบ้านเพื่อไปทำแท้ง ระหว่างรอวันที่จะไปหาคุณหมอเธอได้ไปพักอยู่ที่บ้านของซุง มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากทั้งสองอยู่ด้วยกันได้มีโอกาสทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน

“แก้ว เธอกลัวไหม เราขอโทษนะขอโทษจริงๆที่ทำให้เป็นแบบนี้ เราอยากให้ลูกเกิดมา เราจะดูแลอย่างดี”

ซุงนอนกอดแล้วพูด

“ไม่เป็นไรแหละ มันจำเป็นเพื่ออนาคตของเราสองคนนะ เราขอให้ลูกมาเกิดใหม่ในวันที่เราพร้อมนะ สัญญาว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี” แก้วพูด

รุ่งเช้าแม่ของซุงพาก้านแก้วไปปรึกษาหมอ แก้วกลัวมากเธอเดินเข้าไปในโรงพยาบาลแห่งนั้นก็เห็นเด็กวัยรุ่นมากมายที่มาทำแท้งเหมือนเธอ พอเธอเข้าไปพบหมอหมอบอกให้เธอนอนลงเหมือนที่เราเคยเห็นตามฉากละครเป๊ะ ผ่านไปด้วยดีก้านแก้วไม่ได้รับอันตรายใดๆ เธอกลับมาอยู่บ้านแล้วใช้ชีวิตปกติ

  ชีวิตเธอหลังจากนั้นเจอแต่เรื่องร้ายๆ มันคงเป็นเวรกรรมของเธอที่ได้ทำไว้ เธอคิดว่าเธอได้รับโอกาสแล้วจึงตั้งใจเรียนเพื่อสอบเข้าคณะเภสัชเหมือนที่เธอหวัง และแล้วมันก็สำเร็จเธอติดเภสัชเหมือนที่เธอหวังไว้

ในขณะที่ซุงก็สอบติดคณะวิศวะเหมือนที่ตั้งใจไว้เหมือนกัน มันเป็นจุดเปลี่ยนที่ดีมากสำหรับทั้งสอง

ระยะเวลาสี่ปีที่อยู่ในรั้วมหาลัยมาเร็วมากผ่านไปไม่นานทั้งสองก็เรียนจบ ก้านแก้วตั้งใจไว้ว่าจะทำหลายอย่างที่เคยฝันให้ได้ ก้านแก้วซื้อบ้าน ซื้อรถและได้เปิดร้านเค้กเล็กๆ และซุงก็ตั้งตัวในระยะหนึ่ง วันหนึ่งซุงชวนก้านแก้วไปงานเลี้ยงรุ่นที่มหาลัย ในขณะที่กำลังนั่งดื่มกันอยู่นั้นก้านแก้วก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

แต่เมื่อเธอออกจากห้องน้ำเธอถึงกับต้องร้องเฮ้ยเมื่อเห็นคนมุงดูไปที่โต๊ะที่เธอนั่งดื่ม เธอรีบวิ่งเข้าไปดู เธอถึงกับเข่าทรุดเมื่อภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือซุงที่กำลังนอนจมอยู่ในกองเลือด

“กรี้ด ใครทำเธอซุงใครทำเธอ”ก้านแก้วพูดพรางเขย่าตัวซุง เธอร้องฟูมฟายราวกับคนขาดสติ

“เฮ้ย เราขอโทษไม่คิดว่าเธอจะตกใจขนาดนี้”เสียงซุงที่นอนจมกองเลือดดังขึ้นมา และทั้งหมดคือแผนของซุงที่จะเซอร์ไพน์ก้านแก้วเพื่อขอแต่งงาน

“อีตาบ้า ทำไมทำแบบนี้ ถ้าทีหลังตายจริงๆจะไม่สนใจแล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปได้”ก้านแก้วพูดพรางเช็ดน้ำตาอมยิ้ม

จากนั้นซุงได้ล้วงแหวนจากกระเป๋าเสื้อของเขาขึ้นมาแล้วคุกเข่าขอก้านแก้วแต่งงาน

“แก้ว ในที่สุดเราทั้งสองก็มาถึงวันนี้ได้แล้วนะ ขอบคุณที่อดทนผ่านเรื่องร้ายๆมาด้วยกัน”

“แต่งงานกับผมนะ” ซุงขอเธอแต่งงาน ท่ามกลางคนในงานเลี้ยงที่กำลังงส่งเสียงเชียร์

“ขอบคุณเหมือนกันนะ รักคุณนะคะ’’ก้านแก้วพูดพรางยื่นมือให้ซุงสวมแหวน

“กรี้ดดดดดดดด วิดวิ้ววววว” เสียงเพื่อนตบมือและยินดี

ซุงพาผู้ใหญ่ไปสู่ขอก้านแก้วที่บ้านตกลงค่าสินสอดทองหมั้นและดูฤกษ์ยาม ทั้งสองจะมีงานแต่งในอีกสองเดือนข้างหน้า ระหว่างรองานแต่งมาถึงทั้งสองวางแผนชีวิตไว้มากมาย ออกแบบงานแต่ง ถ่ายพรีเวดดิ้ง

สองเดือนสำหรับกาลรอคอยมันช้ามากจริงๆ

    แต่ในสุดวันแต่งก็มาถึง แก้วตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อมาแต่งหน้าทำผมรับวันที่เธอรอคอยมานานและมีความสุขที่สุด เธอสวยมากในชุดเจ้าสาวสีขาวและปักมุข ในตอนสายทางบ้านของเจ้าบ่าวโทรมาบอกว่าขบวนขับหมากกำลังจะออกตามประเพณี ผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงมีสายเข้ามาที่พ่อของก้านแก้วบอกว่า

“คุณครับ แย่แล้วๆรถคันที่เจ้าบ่าวนั่งประสบอุบัติเหตุ”พ่อของก้านแก้วถึงกับล้มทั้งยืนและไม่กล้าบอกก้านแก้วกับเรื่องที่เกิด แต่เวลาผ่านไปนานก็ไม่เห็นวี่แววของขบวนขับหมากสักทีเธอเลยเริ่มสงสัย แต่แล้วก็ต้องบอกความจริงกับเธอ ทันทีที่เธอรู้เธอรีบไปโรงพยาบาลทันที เมื่อเธอไปถึงโรงพยาบาลเธอเห็นแม่ของซุงนั่งร้องไห้เลยเข้าไปถาม

“แม่ ซุงเป็นไรมากไหมคะ ปลอดภัยหรือยัง” ก้านแก้วถามด้วยความเป็นห่วง

“หมอบอกให้ทำใจแล้วลูก ลูกก็ต้องเข้มแข็งนะ”แม่บอกเธอแล้วร้องไห้

ก้านแก้วได้ยินแบบนั้นถึงกับใจแตกสลาย วันที่เธอรอคอยกลับเป็นวันที่เธอไม่อยากให้มาถึง และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอต้องพบกับการจากลา เธอเสียวซุงไปจริง

“ซุง ทำไมเธอไม่ไปหาเรา เรารอเธอตั้งนาน ฮือๆ” ก้านแก้วกอดร่างไร้วิญญาณของซุงแล้วร้องไห้แทบบ้า

เธอได้แต่โทษตัวเองว่ามันอาจจะเกิดจากเวรกรรมของเธอที่ได้ทำกับลูกไว้ หลังจากที่เสียซุงไปก้านแก้วก็ไม่คิดจะทำอะไรเลย เธออยู่อย่างคนบ้าไร้สติทิ้งงาน ทิ้งฝัน ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง เธอติดเหล้า ติดยางอมแงม

แต่พ่อของเธอก็ช่วยฉุดเธอให้พ้นจากจุดนั้น เธอเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมที่ตั้งใจทำงาน แต่ฟ้าลงโทษเธออีกแล้ว หลังจากที่เธอได้กลับมาเป็นคนเดิมได้ไม่นานนัก พ่อของเธอกลับเสียชีวิตด้วยโรคไปอีกคนหนึ่ง เธอรับไม่ได้เลยกลายเป็นคนบ้าไปในที่สุด//